شایعات مایوس کننده اپلای
۱. برای رشتهٔ من فاند سخت پیدا می‌شود
درواقع این تصور ازآنجا نشاءت گرفته که متقاضیان رشتهٔ مذکور اصلاً اقدامی برای پیدا کردن فاند به هر شکلی نکرده‌اند. احتمالاً همان‌طور هم یک کلاغ و چل کلاغ شده. وگرنه هیچ جا و هیچ‌کس با هیچ رشتهٔ خاصی پدرکشتگی ندارد که هیچ، به تمام تخصص‌ها به یک اندازه نیاز است. اینکه بگوییم در دوره‌های مشخصی به دپارتمان‌ها یا رشته‌های خاصی در نقاط خاصی یا به شکل جهانی بیشتر توجه می‌شود درست است، علتش هم‌تغییر اولویت‌ها و سیاست‌های بین‌المللی یا ناحیه‌ای است. همین حالا خیلی از بورسیه‌ها روی محیط‌زیست، آب، منابع جهانی، ارتباطات دیجیتال و مهاجرت متمرکزشده که بازتاب کاملاً مشخص شرایط جهانی است. نکتهٔ مهمی که باید بدانید این است که به مقدار مساوی برای تمام رشته‌ها شرایط تسهیلی اعلام می‌شود و هیچ جای گلایه‌ای نیست.
۲. فول فاند (فاند کامل با خرج زندگی) کم‌پیدا می‌شود
این هم از آن حرف‌هاست! ازقضا چیزی که زیاد پیدا می‌شود فول فاند در مقاطع مختلف است. به منابع نامعتبر توجه نکنید و اطلاعاتتان را از جایی کسب کنید که مطمئن باشید چیزی را از دست نمی‌دهید. هرسال به تعداد فاندهای مراکز تحصیلی معتبر در دنیا افزوده هم می‌شود و مقدار زیادی از آن‌ها شامل تمام خرج‌های تحصیل و اقامت است.
۳. رشته و/ یا دانشگاهی که من درسش خوانده‌ام ارزشی برای اپلای ندارد
این نوع ارزش‌گذاری، از آن اخلاق‌های اصالتاً ایرانی است. حقیقت این است که باوجود اینکه سیستم معادل‌سازی معدل برای دانشگاه‌های رتبهٔ بالا در دنیا وجود دارد و این سیستم هم برای دانشگاه‌های مختلف در هر کشور تفاوت رتبه قائل می‌شود، اما همهٔ جریان اپلای من و شما به همین یک عدد کامپیوتری ختم نمی‌شود. به عبارتی شما با روبات طرف نیستید؛ با مجموعه‌ای صبور و باتجربه از انسان‌های آکادمیک طرفید که معیارشان برای سنجش شما بسیاری موارد دیگر است و بر طبق یک مجموعه اطلاعات کنار هم چیده شده شما را رتبه‌بندی می‌کنند. اگر به اطلاعات صفحهٔ اپلای دانشگاه‌های رتبهٔ یک دنیا نگاه کنید، همواره ذکرشده که هرچند برای ورود مدارک خاص یا معدل خاص ضروری است، اما این شرایط از فردبه‌فرد با توجه به فعالیت‌های شما و نظر اساتید هر رشته قابل‌تغییر است. حتی اگر مدرک خاص ندارید، به pathway های هر دانشگاه مراجعه کنید تا سایر مسیرهای ورود را ببینید. شخصاً افرادی را می‌شناسم که به شکل‌های عجیبی، بدون مدرک و معدل خاص از دانشگاه خاص، با فول فاند و شرایط عالی وارد بهترین دانشگاه‌ها شده‌اند. اول خودتان، خودتان را قبول کنید.
۴. وقت اپلای چند ماه بعد/ قبل است
درست است که اپلای ها در زمان‌های خاصی از سال پررنگ‌تر می‌شوند و طبق تقویم آموزشی غرب (برای نمونه) باید دو تایم خاص در سال را رصد کرد، اما اپلای مثل سیب است؛ این جمله را یادتان باشد. یادم هست برای یک‌رشتهٔ خاص در یک دانشگاه خاص، یک نفر همین فکر را داشت که زمان اپلای سر می‌زند، دقیقاً دو سال متوالی به علت جابه‌جایی تایم اپلای ها و فاندهای آن رشته جا ماند. یک‌بار سر می‌زد هنوز باز نشده بود، یک‌بار سر می‌زد پرشده بود و تمام. بهترین کار، عضویت در سایت‌هایی است که فاندها یا شروع‌ها و ددلاین های اپلای ها را بهتان خبر می‌دهند. اپلای درست مثل سیب است، هر وقت از سال بخواهی هست، هرکدام هم یک ویژگی دارد که نباید از دست داد.
۵. معدلم برای اپلای و فاند پایین است
معدلتان را بالا نگه‌دارید! اما وقتی گذشت و به هر دلیل نشد یا حتی فکر می‌کنید نشده بدون اینکه مطمئن باشید معادل چه رتبه‌ای در دانشگاه مقصدتان می‌شود، نگذارید مانعتان باشد. همان‌طور که گفتم نمرهٔ تنها، ملاک پذیرفته شدن در دانشگاه نیست؛ اما در مورد فاند، انواع مختلفی از فاند داریم؛ تنها یک نوع از فاندها تأکید به بالا بودن معدل دارند. باقی دلایل مختلف دیگری برای اختصاص حمایت مالی‌شان به شما دارند: توانایی مالی پایین شما، وضعیت خاص جغرافیایی شما، قراردادهای بین کشورها و دانشگاه‌ها، توانایی‌ها و فعالیت‌های مختلف شما، وضعیت سیاسی یا دینی شما، جنسیت شما و... درواقع تمام چیزهایی که مانع حمایت از شما نمی‌شود، می‌تواند دلیل حمایت از شما محسوب شود. پس این‌قدر یک عدد را سد راه خودتان نکنید.
۶. به خاطر شرایط شخصی، سیاسی، جغرافیایی، مذهبی، فیزیکی، جنسیتی، سنی و ... من را قبول نمی‌کنند
درست معادل همین عبارت بارها و بارها در بیانیهٔ رسمی فاندها و صفحات پذیرش دانشگاه‌ها نوشته و تکرار می‌شود؛ با این فرق در پایان جمله که این شرایط هیچ تأثیری در قضاوت ما برای پذیرش شما ندارد و اگر نیاز به هر نوع کمک یا مشاوره یا تسهیلات بیشتر دارید با ما ارتباط برقرار کنید. دنیا هنوز آن‌قدر هم دیوانه نشده! ضمناً تنها تعداد خیلی محدودی از فاندها سقف سنی دارند و باقی برای تمام سنین قابل‌استفاده است.
۷. من فقط باید فول فاند بگیرم که بتونم خودم را تأمین کنم
در حقیقت این فکر می‌تواند از حسابگری به‌جا و منطقی باشد. تحصیل و کار توأمان، حتی اگر تمامی شهریه توسط بورسیه پرداخت شود و تنها خرج زندگی بر عهدهٔ خودت باشد، در خیلی شهرهای پرخرج سخت است. تهیهٔ بیمه، اجازهٔ کار، بالا نگه‌داشتن معدل و سطح درسی برای به خطر نیفتادن موقعیت بورسیه هم اضافه می‌شود؛ اما گاهی اوقات تمام راه‌ها را هم نرفته‌ایم. تعداد زیادی از دانشگاه‌ها در نواحی پرخرج یا باسیاست‌های سخت بیمه و کار، همین علم را به شرایط دارند و تسهیلات متعدد برای شما در طول تحصیلتان قائل می‌شوند. از بورسیه‌های کوچک مقدار گرفته تا خرج رفت‌وآمد، کمک‌هزینه سفر، کمک‌هزینه خرید کتاب، معرفی شما به محل‌های کار و غیره. سایت‌های معتبری هستند که با ارتباط با دانشگاه‌ها حتی پیش از شروع تحصیل، موقعیت‌های کاری بسته به نیاز شما بهتان معرفی می‌کنند و می‌توانید به‌محض ورود مشغول به کار شوید. گاهی در نظر بگیرید که کار مرتبط حین درس خواندن میزان خیلی بیشتری تجربه به شما منتقل می‌کند و می‌تواند خوشحال‌کننده‌تر هم باشد.
۸. آن کشور/ دانشگاهی که من می‌خواهم برم، فاند نمی‌دهد
این هم از همان داستان‌های تکراری رشته و سن و این‌ها است. یک بخش‌هایی از دنیا را من با فاند دانشگاهشان شناختم. باور نمی‌کنید؟ یک جزایری در مدیترانه. بروید سرتان یک‌هوایی هم بخورد شاید از این توهم‌ها بیرون آمدید.
القصه...دنیا سرریز شده از فرصت‌ها. یک دوستی را دیدم تازگی که انگلیس زندگی می‌کند والان دانشجو است و کار هم می‌کند، آمده بود چند روزی ایران. گفتم چرا کشورتان این‌قدر دارد فاند و فول فاند می‌دهد؟! مگر خودتان حالتان خیلی خوب و خوش است؟ گفت همه همین سؤال را دارند که چرا دانشگاه‌ها دیوانه شده‌اند و دارند خیرات می‌کنند. حالا توی این خیرات شما غر می‌زنید و بهانه می‌گیرید، یا خودتان را به باقی دنیا می‌رسانید؟